به قلم مدیر سایت
روزهای نخست ولادت، از زمان هایی است که هم مادر نیاز به آغوش گرفتن فرزندش دارد و هم فرزند نیازمندِ به آغوش کشیده شدن است. اما براساس منابع زرتشتی، نوزاد را در روزهای نخست تولد، از مادر جدا می کردند؛ زیرا زنی که پس از زایمان، خون می بیند ـ که بسیاری مواقع تا چهل روز طول می کشد ـ حکم زن دشتان (حائض) را داشت و باید آن مقررات دشوار را رعایت می کرد و یکی از آن مقررات، دست نزدن و حتی نزدیک نشدن به کودک است.
هاشم رضی در دانشنامه ایران باستان، ج 2، ص 945 از منابع زرتشتی نقل کرده که زنی که بچه زاییده یا سقط کرده تا هر زمان که خون ببیند، دشتان (حایض) به حساب می آید و باید احکام دشتان را رعایت کند حتی اگر چهل روز یا بیشتر طول بکشد.
از سوی دیگر در ج 2، ص 690 تصریح می کند که زن حائض به هیچ وجه حق نداشت کودکی را لمس و به او نزدیک شود.
